علامه حسنزاده آملی در سلوک توحیدی خودش دنبال "بهشت آفرین" بود نه "بهشت" و همواره این مطلب را القا میکرد که بهای جسم ما بهشت است و بهای جان ما "بهشت آفرین".
راهی که "عبدالله" را به "عندالله" رساند/ عرفان از نظر علامه حسنزاده "خداخویی" بود نه "خداجویی"
دسته بندی اخبار فرهنگی
اشتراک گذاری